De laatste hectische weekjes voor de ‘zomerrust’. Opeens neem ik zomaar tijd, voor een lange dag met een vriendin. De agenda schoongeveegd. We gaan de hort op. Een zuidelijke stad in, terrasjes op, praten bij, slenteren in de zon. Alsof er geen klok bestaat. Het is een fantastische dag! Lief en leed worden gedeeld, juist door de open ruimte. Ik geniet er enorm van.
We hebben eigenlijk al twee jaar niet meer zo uitgebreid gepraat als nu. Ja, wel eens wat digitaal of een kaartje, maar dit is toch anders. Sommige gebeurtenissen in iemands leven vragen tijd. Veel tijd. Die is er niet zo, in een snel geschreven mailtje.
Vroeger al had ik het besef dat ik diep in mijn hart meer ben van intense vriendschappen dan van een grootmazig netwerk. Liever ‘goed’ dan ‘veel’ contact. Het kost simpelweg tijd om iedereen te blijven zien. Dan kan het vluchtig worden. Ik heb zelfs eens een tijdje een vriendschap-stop gehouden. Niet dat het hielp. Er kwamen vaak mensen ‘bij’ en dan waren er ook weer mensen die uit mijn gezichtsveld verdwenen. Waarvan ik het dan soms wel weer jammer vond, dat ik ze niet meer zag en sprak.
Tegenwoordig is mijn vriendenkring wat stabieler. Gelukkig. Toch vind ik het wel eens lastig om mijn vrienden en vriendinnen de aandacht en tijd te geven die zij verdienen. Temidden van de cyclus van werk, bezigheden, gezin en relaties, hobby’s. Maar dan deze dag, het kan toch… Tijd nemen, uitgebreid, voelt als een bijzondere luxe. Tijdloos.
Sometimes being a friend means mastering the art of timing
There is a time for silence
A time to let go and allow people to hurt themselves into their own destiny
And a time tot pick up the pieces when it’s all over
(Octavia Butler)