Mijn lijf dwingt me om naar mijn natuurlijk tijdritme te leven. Ik hoef alleen maar te luisteren….
De koorts is gezakt. Kuchelige longen blijven over plus een beroerde conditie. Na een trappetje van 12 miezerige treedjes hijg ik alsof ik een halve marathon gerend heb! De werkweek is intussen begonnen voor dit werkpaard. Er ligt na de feestdagen een behoorlijke stapel te wachten. Interessante nieuwe opdrachten en dan mijn nieuwe site, het tijdonderzoek…
Ik voel me heen en weer getrokken tussen mijn klokgerichte werk-ik, die gewoon weer wil beginnen en alles gretig aanpakt. Die geen seconde werktijd wil verspillen. Liefst de verloren tijd van vorige week zou willen inhalen. Aan de andere kant mijn wijzere ik die zegt: ‘Hé, je zou toch je tijd eens nemen om goed beter te worden? Doe toch eens rustig aan!’
De eerste ochtend loop ik te hard van stapel. Wat best goed is voor mijn werkstapel. De middag moet ik het bezuren met hoestbuien. Dan doe ik ook nog ‘even’ die slaapwacht, een dienst van het Hospice waar ik vrijwilliger ben. En korte nacht, weinig slaap. De ochtend erop start met flinke hoofdpijn. Voelt niet goed, ik ga gewoon te hard, dus moet gas terugnemen.
Vandaag lukt het beter. Ik doe alleen nog schrijfwerk. Afspraken buitenshuis heb ik doorgeschoven. Uurtje schrijven, half uur pauze op de bank. Tussen de middag 3/4 uur lopen in het lentebos. Alles gaat veel en veel slomer dan normaal. Dit voelt toch als het betere tempo. Mijn hoofdpijn smelt weg, het hoesten neemt af. Vroeg naar bed, vanavond, niet later dan 22:00 uur. Mijn lijf dwingt me om naar mijn natuurlijk tijdritme te leven. Ik hoef er alleen maar naar te luisteren. Hoe simpel kan het zijn…
Gabriëlle